Warai
Kaszt: Harcművész
Faj: Ember
Jellem: Élet
Kor: 18
Tapasztalati szint: 1
Tapasztalati Pont: 0
Tiadlanban láttam napvilágot egy szegény földműves család harmadik fiúgyermekeként. Mivel a család birtoka nem volt alkalmas rá, hogy felosszák, atyám azt az elsőszülöttre kívánta hagyni. Ifjabbik bátyám így kézművesnek tanult, de az én taníttatásomra már nem maradt pénz. Ahogy cseperedtem, egye gyakrabban láttam atyám tekintetén, hogy a sorsomon őrlődik, és bár nem előttünk tették, nyilvánvalóan sokat vitatkozott jóanyámmal. Amikor betöltöttem a hetedik boldog gyermekévemet, anyám kisírt szemeiből és apám kemény tekintetéből ki tudtam olvasni, hogy határoztak a sorsomról. Délután egy szikár de tekintélyt parancsoló férfi érkezett hozzánk, és engem keresett. Elég félelmetes volt, főleg ha mosolyogni próbált, látszott rajta, hogy nem neki találták ki a dolgot. Úgy szúrt a tekintete, hogy azt gondoltam a csontjaimban vizsgálja a velőt, kezdtem attól tartani, hogy a szüleim pénzért valami sötét varázsló kezébe adnak.
Hosszú és fáradtságos út után egy határ menti kolostorba vitt, és útközben mesélt történeteket mindenféle legendás harcosokról meg mozdulatok tökéletességéről, meg a test és a lélek kapcsolatáról.
Az első néhány év során gyakorlatilag kisinas voltam, teljesítenem kellett a feljebbvalók parancsait, amik néha teljesen értelmetlennek tűntek, de mivel azt láttam, hogy a legnagyobb mesterek ugyanolyan értelmetlen dolgokkal sanyargatják magukat, nem éreztem különösebben megalázónak. Az idővel mind gyakoribbá váló testedzéseket eleinte nehéz volt megszokni, de idővel ugyanolyan napi rutinná váltak, mint kölyökkoromban a vízhordás. A szabad küzdelmeket olykor kezdőként is megnézhettük, de még évek teltek el, amíg részt vehettünk bennük. Nehéz évek teltek, sajnos a mozdulatok, technikák terén nem jeleskedtem, a tehetség hiányát szorgalommal próbáltam egyensúlyozni. Amikor végre a küzdelmekre került a sor, már más volt a helyzet, a küzdelmek során sikerült elérni azt a tudatállapotot, ami a mozdulatokat olyanná tette, amivé a formagyakorlatok sosem tudták. Kezdetben a szellemi gyakorlatok is nehezen mentek, de idővel számomra is megnyílt a kapu az elme határainak kifeszítésére.
Szükségem is volt rá, hogy a küzdelmekben helyt álljak, mert volt egy különc szokásom, amit eleinte jónéhány konfliktust okozott: a humor. A komor épületegyüttes falai között az apró félmosolyok jelentették a jókedv kifejezésének netovábbját, magam pedig igen gyakran ragadtattam magam kisebb kacajokra is. Ezzel persze megbántottam olykor olyanokat is, akiket nem kellett volna. A sziklaszilárd hierarchia rendjében a konfliktusok kezelésére egyetlen alkalom az edzések küzdelmeinek során adódott, és általában néhány monokli vagy zúzódással kvitteknek is éreztük magunkat. A kölcsönösen adott-kapott sebek révén jó kis csapat kovácsolódott így össze, és amikor fegyverekkel kezdtünk gyakorolni, képesek voltunk úgy támadni, hogy ne okozzunk súlyos sebet, de nyilvánvaló legyen, hogy a szúrás halálos is lehetett volna. A legtöbben azon a néven szólítanak, amit itt kaptam: Warai - vagyis kacaj.
Időről-időre a "legnagyobbak" elhagyták a kolostort, hogy a határvidéken szolgálhassák meg képzésük költségeit. Olykor vissza-visszatértek, hogy hírekkel szolgáljanak és meglátogassák az igazi mellett a szerzett "családjukat" is.
A képzés ideje alatt alig volt alkalom meglátogatni a szüleimet és testvéreimet, évente egyszer-kétszer csupán. Amikor eljött az ideje, hogy magam is harcban álljak helyt, éppen nyugalomo honolt a határvidéken, így amint hírt kaptam, hogy a bátyám (a kézműves) kétségbeesett üzenetet küldött a városállamokból, engedélyt kértem, hogy megkeressem.
A kolostor nagymestere áldását adta a küldetésemre. Sokat gondolkodtam miért nem adott legalább tanácsot útravalóul. Azt hiszem azt gondolta, hogy amit ennyi év nevelés nem plántált belém, azt már egy bölcs mondat sem fogja. Nem vallok szégyent.