Név: Rahim Kalabi
Kor: 25
Kaszt: Tolvaj
Klán: Szürkecsuklyások
Előtörténet
I. rész
A nevem Rahim. Rahim Kalabi. Apám közel huszonöt esztendővel ezelőtt érkezett e negyed falai közé. Biztosan járt már itt többször is vágyait hajszolva, ám az akkori itt tartózkodása a fontos történetem szempontjából. Nos, így belegondolva mosolyognom kell, hiszen lehet még néhány.. féltestvérem a világban, akikről nem tudok. De ez engem hidegen hagy. Mindig is vallottam, egy családban az anya irányít. Az anya mérhetetlen szeretete egyben végtelen bölcsessége is, mellyel felkínálja a legjárhatóbb utat gyermeke számára.
Az anyámat nem tartom okos nőnek. Viszont bölcsnek igen. Tudomásom szerint nekem nem lett volna szabad a világra jönnöm, de hiszem, nem véletlen, hogy megtörtént. Nem is ez a lényeg, a lényeg az, hogy anyám - tudatosan vagy tudatlanul - harcolt a szíve alatt hordott magzatért és ha egy szerető család képét nem is tudta szemem elé varázsolni, annyit elért, hogy biztonságban nőhettem fel.
Tíz aranydénár... Ennyit ért anyám és ennyit értem én a jómódú kereskedőnek. Elnézést...
Anyám a pénzzel óvatos kézzel bánt. Nagy része az én taníttatásomra ment el, taláros férfiak, okos és még okosabb emberek jöttek hozzám, hogy a bordély egyik emeleti lakrészében úri dolgokra okítsanak. Átlag feletti műveltségem és személyiségem egy részét köszönhetem ezeknek az embereknek. Amit most látsz, amit hallasz.. Az ő érdemük. Nagyon jól éreztem magam ezeken az órákon.
Ugyanakkor volt egy másik életem is, néhány emelettel lentebb, a hatalmas, díszes párnákkal és ülőalkalmatosságokkal, kis asztalokkal és természetesen nőkkel és fiatal lányokkal teli nagyterem. Csak a mindenre kész testőrök voltak férfiak, de nem is emlékszem olyanra, hogy egy is elhagyta volna a posztját... Na de a lányok nagyon kedvesek voltak velem és kedvesek most is, ha visszatérek a bordélyba. Elhiheted, órákat tudnék róla mesélni. Röviden, az volt az én első életem, ragyogóan szép idők voltak, nem is kívánhattam volna szebb gyermekkort... Oh, bocsánat, csak elmerengtem...
Aztán? Nos, ahogy kezdtem felnőni a világ egyre szélesebb lett számomra. Eleddig egy könnyed taslival elfojtott kíváncsiságom igencsak szűkké varázsolta a bordélyt. Tíz évesen léptem ki először az ajtón egyes egyedül. Had ne mondjam, minden teljesen máshogy nézett ki úgy. Máshogy is cselekedtem. Nem féltem letérni azokról az utcákról, amiken addig csak anyámmal sétáltunk. Kedvenc helyeim a piacok voltak. Emberekkel találkoztam, beszélgettem és nem utolsó sorban, használhattam eleddig megszerzett műveltségem. Sokszor természetesen vakarnom is kellett a fejem a kapott barackok után, mert, ugye én afféle őszinte gyerek voltam: ha kérdezték, nem titkoltam, honnan jövök, és bizony akadt olyan nézelődő is, aki az én szavaim hatására lépett be a bordélyba. Na de, amit most fontos elmondani, hogy eltelt így néhány év a felelőtlen és önfeledt világmegismerés jegyében. Egészen... addig a bizonyos estéig...
Nem, nem... köszönöm, jól vagyok... Hogy mi történt azon az estén? Új irányt vett életem. Mindent újraértékeltem és átértékeltem azután az este után. A lepel lehullott, mely tekintetem homályosította el, és józan eszemmel kezdtem látni a történéseket körülöttem. Tudtam, a boldog idők véget értek, most már nekem kell cselekednem... A részletekbe nem szeretnék most belemenni, néhány fosztogató támadott meg egy negyedbéli kalandozásom során. Aznap este az első sebesülésemmel egyetemben megszereztem első fontos élettapasztalatomat és annak következtetéseit. A fosztogatók rongyosak, mosdatlanok és elkeseredettek voltak és mikor először megláttam őket, egy pillanatra az egyik ékszeres boltban látott díszes ruhába öltözött gazdag férfi jutott eszembe, akinek a tömegben elvesztett erszényét az ékszeresnél hagytam, és hetek után sem jött vissza érte. Neki volt pénze... Akik megtámadtak, azoknak nem...
Köszönöm, most már sokkal jobban vagyok. Aztán? Aztán felhasználtam minden tudásom, és loptam.
Azoktól, akiknek már nem kellett.
Minden egyes alkalommal tartottam magam a marok-törvényhez. Mikor egy erszényt elemeltem, egy teli marokkal vettem ki a dénárokat, a többit odahagytam.
A pénzzel? Egy kis részét anyámnak adtam: úgy tudta, egy tavernában dolgozom. A másik részét a tanulásra költöttem, anyám szintén úgy tudta, már befejeztem a magánórákat. De ez csak fél esztendőig tartott, utána találtattam meg. De, bizonyára, a történet ezen részét már ismered, Mester.
II. rész
Mégis meséljek róla? Megértem álláspontodat. Nos, ahogy eddig is, itt is őszinte leszek. A Klán befogadott, s klánbeni pártfogoltam, Nichen, aki szavát emelte felnevelésem mellett és Jaszefre, későbbi kiképzőmesteremre s mentoromra bízott. Nichen, aki sajnos már nem ebben a negyedben tevékenykedik...
Igen, Mester, sajnálom, hogy áthelyezték, de tudom, hogy most is rendkívül jó hasznára válik a Klánnak...
Tehát nagyon jó érzéssel bízott rá egy ugyancsak dzsad nevelőre. Azonnal megkedveltük egymást, noha erről még máig nem esett közvetett szó közöttünk, s így én is kettőzött erővel vetettem bele magamat a tanulmányokba. Jaszef remek tanító, felismerte, s mikor először fegyvert adott a kezembe, meg is bizonyosodott róla, hogy én nem az utcákat fogom járni erszényeket és drágaságokat hajszolva. Mint később megtudtam, Te adtál engedélyt különleges képzésemre; ezért nagyon hálás vagyok Neked.
Ahogy én is, Mester... Nos, a kiképzés elkezdődött, mind elméleti és mind gyakorlati téren. Amit megtanultam fejben, azonnal alkalmaznom is kellett a Klán falain kívül. Az évek során, első tananyagként megtanultam Közösül, ami egy teljesen új világot nyitott meg számomra és csupán csak újabb erőlöketet adott a későbbiekhez. Jaszef mester megmutatta, hogyan kell néhány egyszerű mozdulattal és módosítással más embernek tűnni, megtanította, miképpen rejtsem el érzelmeimet és miképp ültessek ki másfajtákat arcomra. Megmutatta, hogyan uraljam gesztusaimat, mozdulataimat. Emlékszem, az alatt a két év alatt színházi darabokat adtam elő egyedül, titokban a szobámban, kedves esték voltak. A második év végére megtanultam kívülről látni magamat, amit rendkívül használhatónak érzek. Nos, nem csak magam érzelmeit látom, hanem, ha kicsit figyelek, másokét is. Egy hozzám hasonló számára, aki gyerekként az asztrálvilág ilyetén megnyílvánulásaival találkozik, mint én; ez maga a gyönyör. Jaszef mester megtanított még a Klán jelnyelvezetére is. Ugyan még csak a szálláson tudtam alkalmazni, élcelődni az újakkal, remélem, odakint sokkal több hasznát veszem majd, éles küldetés közben.
Igen, Mester, készen állok.
Én is hálás vagyok a lehetőségért.
Igen. Visszatérek és várom a megbízást.
Hangtalanul becsukódott a nehéz fémajtó mögötte, s Rahimra hirtelen ránehezedett a pincelabirintus visszhangzó csöndje és az ajtó felett pislákoló lámpa fénye; orrát enyhe olajszag csapta meg.
Balra nézett, s azon gondolkozott, megvigye-e a hírt Jaszef mesternek. Nem. Még nem. Majd az első küldetés sikerének hírét fogja megvinni. Elmosolyodott a gondolatra. Jobbra indult, s elkanyarodva alakjával együtt mosolya is beleolvadt a pincefolyosó homálytalan sötétjébe.
Jellemrajz
A klánban Rahim, tehetsége és képzése folytán tárgyalótevékenységet folytat, ez szinte teljesen meg is határozza személyiségét: határozott, talpraesett, szemfüles és remek szociális képességekkel bír. Számára a klán és a saját élete két különböző világ. Ha megkérdeznénk, a klántársai mást mondanának róla, mint a közeli barátai. Nagyritkán, ha nem a klán ügyeiről van szó, eltűnik a kötelességtudat és egész jellemében ott rejtezik - olykor túl buja és őszinte - szókimondása és gyermekiessége, valamint sokszor hajlamos túl nagy feneket keríteni mondandójának és úgy beszélni, mintha az egész élet csak egy nagy kaland lenne.
Remek partner egy társalgásra annak, akit érdemesnek talál rá, de nők társaságában érzi igazán elemében magát. Még csak egy nővel volt életében, ennek ellenére jól ismeri őket. Kerüli az éjjelre érkező, reggelre távozó nők gyengéd simítását, noha - hacsak éppen nem magányra vágyik - mindig szívesen beszélget és udvarias az arra érdemes nőkkel.
Kevés barátja, sok ismerőse és ugyanannyi kritikusa van. Alapjában véve mindenkivel kedves, azonban nagyon jól tudja, hol a határ és hogy mit tehet és mit nem tehet meg adott helyeken, bizonyos szituációkban.
Kinézet
Ereiben dzsad vér buzog, ez vonásaiban is kiütközik. Közel 170 centijével, majd' 70 kilójával vékony, de arányos testalkatú. Rasszára jellemző barna bőre; dús, fekete, vállig érő haja van; enyhén beesett szemüregében tudálékos, mélybarna szemek kémlelnek. Inkább hosszúkás, mint kerek arcberendezése, átlagosnál magasabb homloka és szabályos arcvonásai határozottságot adnak neki, kissé pufók orcája és őszinte mosolya pedig kedveltté teszi őket barátai körében. Vékonyra nyírt körszakállat visel, amitől idősebbnek tűnik. Mindig igyekszik ápolt és higiénikus lenni.
Ruházkodásában egyszerűségre és praktikusságra törekszik a hagyományok helyett. Ha épp nem küldetésben jár, egyszerű gyalogos bőrcsizmát, bőrnadrágot, inget és hosszú köpenyt visel, mely elöl a dereka felett is össze van fogva. Ha hűsebbre fordul az idő, bőrzekét, illetve bőrkesztyűt is magára ölt.