Eőtörténet:
Abasziszban láttam meg a napvilágot. Hamar rájöttem, apám nem volt a szülők mintaképe. Láttam másokat, egyszerűbb családokat és gyermekeket, akik vidáman játszottak a napfényes partokon, míg engem a gyakorlóterekhez láncolt apám akarata. Tehetségem a mágia és elme ereje felé hamar feltűnt apámnak, de erősen tiltotta, hogy bárkinek beszéljek erről, mert boszorkányságnak tertotta. Nem bízott a varázslókban, félt tőlük, de nem tisztelte őket. Féltette egyszem gyermekét, ha a "szerafisták" behálózzák, a démonok kezére juttatják-így tartzotta. A 12. tavaszon amit megéltem, Apám levitt az addig tiltott pincébe, és ezt mondta: "Ez a második lecke amit meg kell tanulnod. Nem a kard az egyetlen fegyvere a családunknak. A főzetek, amiket apáról fiúra adunk át, ezredek óta csiszolja hírnevünket, egyre fényesebbé."
Ekkor jöttem rá, jót akar nekem a vén vajákos. A harcok, a testedzés csak erősítette szervezetem, hogy nyomdokaiba lépve az esszenciák ne rontsanak le úgy, mint vele tették.
16 éves koromra kitanultam a kardforgatás alapjait, és a laborban is kezdtem megállni a helyem.
Apámmal gyakran elmentem szokásos körútjára. Ha pangott az üzlet, környező hatalmi harcok miatt más lépett porondra, nem ismerte családunkat, és portékáit, így ezeken a körutakon tudásunkat árulva hirdettük magunkat, és tudományunkat, hogy azután már minket keressenek a vevők, ne mi őkat. Nem szeretett közösködni, inkább a maga hasznát hajtotta, mintsem céhek, vagy klánok vagyonát gyarapította volna. Amolyan szabadúszó volt.
Megesett, hogy nekem kellett megtennem első utam a batárral, amin más városokba vitte portékáját. Az első útra még elkísért, de a következőkben egészsége nem engedte.
Így kerültem a családi kétlovas zárt szekérrel Abaszisz poros-köves útjaira...